We sturen je per e-mail een wachtwoord toe. Soms komt deze e-mail in je spambox terecht.

Het is pas kwart voor zeven als ik volledig slaapdronken het prachtig opgeknapte treinstation van Alkmaar bereik. Als op de automatische piloot gris ik een Metro mee en loop ik de roltrap op.

Ja, ik ben er zo één die iedere ochtend voor het dilemma ‘trap of roltrap?’ staat en dan voor de middenweg kiest: de roltrap op lopen.

Boven aangekomen, zie ik dat mijn trein tien minuten vertraging heeft. Als ik ergens een hekel aan heb… Maar goed, doe je niks aan. Ik besluit om op het bankje voor het gigantische glazen raam te genieten van het mooie Alkmaar op deze vroege ochtend.

Mijn eigen hoofd op de voorpagina

Maar, het regent. En ik heb een spanningsboog van een fruitvlieg. Dus na zo’n vijf seconden ‘verplicht genieten’ van het uitzicht, pak ik uit verveling de Metro erbij. En wat zie ik daar?! Mijn eigen hoofd op de voorpagina. Meteen klaarwakker, zoals je begrijpt.

Met maximale zweethandjes open ik de krant en vind ik mijn artikel. Ik weet niet wat ik zie! Een hele pagina is aan mij gewijd. Niet zo’n lullig kadertje ergens onderaan een pagina dat bijna niemand leest. nee, gewoon een pa-gi- na-lang artikel dat niet te missen valt.

Waarom ik in de krant sta, vraag je? Omdat ik mensen al jarenlang ordinair afluister in de trein. Niet sneaky met een zonnebril op achter de krant. Nee, gewoon met een boekje op schoot en een pen in mijn hand. Hoor ik mijn voor-, achter- of overbuurman iets raars zeggen, dan schrijf ik dat op. Kan ik riant zitten in een stiltecoupé, dan nog sta ik liever opgepropt in een coupé waar wel gepraat wordt.

Een behoorlijk uit de hand gelopen hobby, gezien mijn van bibliotheekformaat verzameling taalfouten en versprekingen.

[instagram url=https://www.instagram.com/p/BaVlzqtjua1/]
[instagram url=https://www.instagram.com/p/BZu99-eDWy6/]
[instagram url=https://www.instagram.com/p/BW2SvJgjmdg/]

Toen ik vorig jaar weer eens op mijn verzameling stuitte, was ik van plan alles weg te gooien. Scheelt een hoop ruimte en ik doe er toch niets mee. Nieuwsgierig naar mijn handschrift van zeven jaar geleden, opende ik één van de notitieboekjes. En, ja hoor. Voor ik het wist, zat ik bezaaid onder de losse papiertjes en boekjes op de grond te huilen van het lachen. Wat kramen mensen toch een hoop onzin uit in de trein.

Ik was verkocht! Aan mijn eigen concept. Hoeveel beter wil je het hebben?

Thank God For Instagram

TGFI! Ehh, bijna goed. Nee, helemaal goed: Thank God For Instagram. Dit medium leek me uitermate geschikt om mijn verzamelde Treintaal met de buitenwereld te delen. Laagdrempelig, toegankelijk en bovenal helemaal hot. Voorzichtig postte ik een paar quotes online. En niet zomaar quotes. Zorgvuldig had ik de allerleukste uit mijn verzameling gekozen. Hashtagje hier, hashtagje daar.

En bam! Het was meteen raak. Binnen no time had ik duizend volgers. En een interview in de Metro.

En daar bleef het niet bij. Mijn telefoon stond roodgloeiend. Radio- en televisieprogramma’s nodigden me aan de lopende band uit om over Treintaal te komen praten. Say what?! Zoiets overkomt je dan alleen maar. Lekker cliché, maar waar. Toen ik door een uitgeverij benaderd werd voor het Treintaalboek kon mijn geluk niet meer op.

Om even in de juiste sferen te blijven: #goals #dreams #workhardplayhard en natuurlijk #treintaal. Na een korte periode van sterallures, sta ik weer met beide benen in de trein. Te luisteren naar jullie gesprekken.

Zelf ook inspiratie?

Wil jij net als Selma ook een keer wat schrijven voor het leukste online platform van Alkmaar? Dat kan! We zoeken schrijvers uit Alkmaar die het leuk vinden om te schrijven over iets wat met Alkmaar te maken heeft. Maak snel een profiel aan op ons platform en neem contact met ons op!