We sturen je per e-mail een wachtwoord toe. Soms komt deze e-mail in je spambox terecht.

Daten in 072? Ook in 2017 date onze expressieve, energieke serial dater Gwen er weer lustig op los in haar single-date-leven! Zo nu en dan maakt ze toch wel heel merkwaardige avonturen mee en vandaag deelt ze daar één van met jullie.

Gwen & the City #9

Er stond dus laatst een vent voor mijn deur. Dat klinkt als het begin van een slechte grap, maar niets is minder waar. Het was geen verkoper. Het was ook niet een van die irritante scooterjongentjes die mijn voordeur blijkbaar het allerchillste plekje van mijn wijk vinden. Nee, het was een getrouwde man.

Had ‘ie een ring om? Zag ik niet. Zat er een kinderstoeltje in zijn auto? Yep. Had ‘ie verse broodjes voor me bij zich? Yes.

Nou klinkt ‘een getrouwde man’ als een meneer die je vader had kunnen zijn, maar hij was maar een paar jaar ouder dan ik. Ik ken hem via een ex van mij. Het is een leuke en aardige gast en ik kletste wel eens met hem als ik hem tegen kwam.

“Wees maar niet bang, ik kom niet binnen.”

Op zondagochtend werd ik wakker met wat nachtelijke berichtjes van hem. “Waar ben je?” en “Bel me”, dat soort werk. Nu word ik op zondag zo rond 11 uur wakker, want ik ben zo iemand die doordeweeks slapen voor mietjes vindt, dus dat haal ik in op zondag. Toen ik dus eindelijk op zijn berichtjes antwoordde kreeg ik meteen een reactie: waar ik eigenlijk woon?

Ik wist al via het wondermiddel dat Facebook heet dat deze alleraardigste jongeman een lief kindje en een hoogstwaarschijnlijk net zo’n lieve vrouw had. M’n adres geven leek me dus niet zo’n puik plan, ook omdat ik helemaal niets van plan was met deze gast. Ik hield het dus vaag en noemde de straat waar ik naast woon. Hij bleef maar grapjes maken over een ontbijtje en ik grapte lekker mee.

Tót ik uit de douche kwam en met een handdoek op mijn hoofd las dat hij had gestuurd: “ik rij zo die straat in, dus geef even je huisnummer. Wees maar niet bang, ik kom niet binnen. Ik ben er over 10 minuten”.

Gaan we een rondje lopen, op een bankje zitten, ga ik mee in zijn auto?

KAKKKKKKK. Kleren aan, make-up op en wat leven blazen in je hairdo is een pittige opgave in 10 minuten, kan ik je uit ervaring vertellen. Ergens was ik nog wat argwanend en dacht ik dat ‘ie het misschien niet meende. Maar toen ik een “ik ben er” kreeg, uit mijn raam keek en hem ECHT uit zijn auto zag stappen piepte ik wel anders.

Wat moest hij in godsnaam van me? Gaan we een rondje lopen, op een bankje zitten, ga ik mee in zijn auto? PANIEK!

Maar hij stond heel casual tegen m’n deurpost aangeleund met een enorme tas van VERS inclusief koffie. Ik vroeg of hij nog meer adresjes had op de zondagochtend en hij antwoordde met een knipoog dat hij inderdaad alle leuke meisjes van Alkmaar afgaat met een zak verse broodjes. Vandaag had ik de first pick. We kletsten wat in de deuropening en ik kreeg een broodje, koffie en kus op mijn wang voor hij weer naar z’n auto liep.

Geen berichtjes meer daarna, alleen een “geniet van je ontbijtje”. En dan zeggen ze dat vrouwen rare wezens zijn….

Liefs Gwen